Charakterystyka i pochodzenie: Jest to wieloletnia, zielna roślina tropikalna. Ojczyzną jej są Indie, skąd przez Bliski Wschód trafiła do Europy. Kardamon spopularyzowali starożytni Grecy i Rzymianie, którzy stosowali go jako przyprawę, zwłaszcza do potraw z owoców i wysoko cenili jego korzystny wpływ na organizm. Obecnie kardamon uprawiany jest w Indonezji, Chinach, Sri Lance, w Afryce Wschodniej i w tropikalnych rejonach Ameryki.

Nazwa łacińska: Ellettaria cardamomum

Opis: Z grubego, bulwiastego kłącza wyrasta najpierw wysoka (do 3 m) łodyga z lancetowaty­mi liśćmi, a potem płożący się, bezlistny pęd kwiatostanowy, wysokości około 50 cm. Kardamon można rozmnażać przez podział kłącza lub z nasion. Białe kwiaty skupione są w małe kwiatostany; liście są bladozielone, podłużne, o gładkich brzegach.

Zbiór: Zbiera się podłużne owoce-torebki, długości 1—2 cm (Fructus cardamoni). W toreb­kach znajdują się nasiona, które po wysuszeniu i zmieleniu używane są jako przyprawa.

Zawartość: Nasiona zawierają 4—8 % olejku lotnego oraz 10 % tłuszczu, żywicę i inne substancje.

Działanie: Wpływa na wydzielanie soków żołądkowych i pobudza apetyt, działa wzmacniająco na żołądek.

Zastosowanie: Kardamon ma mocny, korzenny aromat i piekący smak. W średniowieczu dodawano go do leczniczych mieszanek, których skład stanowił tajemnicę. Kardamonem można przyprawiać marcepany, pierniki, desery owocowe, kompoty i sałatki z owoców. Miłośnicy tej przyprawy dodają ją drobno zmieloną do czarnej kawy. Kardamon używany jest również do produkcji znanych likierów: curacao, chartreuse i angostura. Kardamonem można przyprawiać różne zupy, zwłaszcza grochową, sosy, potrawy z mięs i ryb, gulasz wołowy, cielęce rizotto, pasztety, a także mięso z rusztu. Jest przyprawą bardzo silną, należy więc używać go ostrożnie, w niewielkich ilościach.

Kardamon jest też składnikiem znanej przyprawy curry. Należy go przechowywać w szczelnie zamkniętym pojemniku, w miejscu chłodnym i ciemnym.