Charakterystyka i pochodzenie: Jest to roślina jednoroczna. upraviana na Słowacji w ogród­kach przydomowych. Pochodzi z Egiptu, a do Europy została przywieziona już w starożytności.

Nazwa łacińska: Lepidium satirum L.

Opis: Łodyga jest niebiesko oszroniona, tylko u góry rozgałęziona, liście długoogonkowe. dolne – pierzastodzielne. górne – nie podzielone. Kwiaty, białe do różowych, pojawiają się w czerwcu i lipcu.

Uprawa: Pieprzyca ma niewielkie wymagania co do gleby, potrzebuje natomiast dużo wilgoci. Rośnie bardzo szybko i już 14 dni po wysiewie można zbierać młode liście. Suszona traci swe wartości.

Zawartość: Świeże liście pieprzycy zawierają witaminy C. B,, K i prowitaminę A. Oprócz tego pieprzyca zawiera cukry, białka, wapń, fosfor, żelazo, potas, sód. gorycze oraz związki siarki, które nadają jej specyficzny smak – gorzkawy i szczypiący, przypominający smak rzodkiewki. Pieprzyca zawiera też alkaloid glutotropeolinę.

Działanie: Pobudza przemianę materii, wzmaga apetyt i ma działanie bakterio­bójcze.

Zastosowanie: Używa się wyłącznie świeżych, drobno posiekanych liści, którymi można posypywać twarogi, zupy i omlety. Pieprzyca może być również podawana do zimnych przekąsek mięsnych, sosów, sałatek jarzynowych, pieczonych ziemniaków i potraw z jaj. Pasuje również do ryb i sałatek rybnych. Doskonale smakuje na chlebie z masłem. Pieprzyca siewna bywa nieprawidłowo nazywana rzeżuchą.