Charakterystyka i pochodzenie: Por należy do tego samego rodzaju co cebula. Wysoko cenili go jako przyprawę i warzywo już starożytni Egipcjanie, Grecy i Żydzi. W Europie został rozpowszechniony przez Rzymian. Pochodzi ze wschodnich obszarów śródziemnomorskich.

Nazwa łacińska: Allium ampeloprasum

Opis: Osiąga wysokość 40-90 cm. Tworzy podłużną cebulę; liście ma zielone lub niebiesko- zielone. Białe bądź różowawe kwiaty skupione są w kuliste kwiatostany.

Uprawa: Por rozmnaża się z nasion. Uprawiane są dwa typy pora: zimowy i letni. Częścią jadalną jest wybielona podstawa łodyg. Pory można zbierać od kwietnia do maja i od września do grudnia. Jeśli pogoda jest sprzyjająca, to pory zimowe mogą pozostać w polu przez całą zimę, gdzie okopane zachowują świeżość i swe właściwości. Pory źle przechowywane tracą jakość już po miesiącu.

Zawartość: Por zawiera więcej białka niż cebula. Charakterystyczny zapach zawdzięcza olejkowi zawierającemu siarkę. W 100 g świeżej masy jest około 3 mg olejku lotnego. Podobnie jak w czosnku przeważają w nim organiczne związki siarki. Por zawiera cukry, białka, wapń, fosfor, żelazo, potas, sód, gorycze, karoten, witaminy B_1; B₂, PP i C.

Działanie: Olejek lotny pobudza apetyt, aktywizuje pracę jelit, żołądka i wątroby. Por działa moczopędnie, „oczyszcza” krew oraz łagodzi bóle reumatyczne.

Zastosowanie: Por pachnie podobnie jak cebula, ale smak ma delikatniejszy. Ma szerokie zastosowanie w kuchni: jest używany do przyprawiania zup, sosów, różnych past, podaje się go również do mięs. Z porów można robić puree, sałatki lub przyrządzać jak szparagi, tzn. osmażyć na maśle z bułką tartą. Pory dobrze smakują z jajecznicą, można je również smażyć w cieście. Nadają się też do konserwowania (same zgrubienia) w kwaśno-słodkiej zalewie. Ze względu na doskonałe wartości odżywcze i smakowe spożycie porów powinno wzrosnąć.